کد مطلب:276981 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:185
معنای فتی در حدیث
در مورد معنای «فتی» از كتب و آیات مباركات قرآن كه بگذریم، در اخبار و احادیث اهل بیت علیهم السلام نیز بمعنای جوانمرد و آزادمرد، و افراد مؤمن، و انسانهای خداشناس استعمال شده است كه برای نمونه به دو حدیث اشاره می كنیم:
1- مرحوم صدوق - علیه الرحمه- در كتاب «معانی الاخبار» در حدیثی از امام صادق علیه السلام از پیغمبر اكرم صلی الله علیه و آله درباره ی كلمه ی «فتی» چنین می نویسد:
«یك نفر (اعرابی) نزد رسول خدا صلی الله علیه و آله آمد و پیغمبر اكرم صلی الله علیه و آله در حالی كه یك عباء رنگین (زبیا) پوشیده بود بطرف او بیرون آمد اعرابی با دیدن چنین پوشش زیبایی كه بنظر او مخصوص جوانان بحساب می آمد، عرضه داشت: (یا محمد لقد خرجت الی، كأنك فتی) یعنی: ای محمد صلی الله علیه و آله شما در حالی بطرف من آمدید كه گوئی یك انسان جوان تازه سن (و جوانمرد) هستید؟! فرمود: (نعم یا أعرابی أنا الفتی، ابن الفتی، اخ الفتی) بله، اعرابی، من خودم جوانمرد آزاده ام، پسر جوانمرد آزاده ام، و برادر جوانمرد آزاده ام.
عرضه داشت: یا محمد! اما اینكه خودتان (فتی) یعنی. جوانمرد و آزاده اید درست و صحیح است اما چگونه فرزند فتی و برادر (فتی) هستید؟! فرمود: آیا نشنیده ای قول خدای تعالی را كه می فرماید (قالوا سمعنا فتی یذكرهم یقال له ابراهیم انبیاء: 60، یعنی گفتند آزادمردی را شنیده ایم ابراهیم نام كه خدایان ما را ببدی یاد می كرد؟) من فرزند ابراهیم علیه السلام هستم، و ابراهیم جوانمرد بود، و اما اینكه گفتم من برادر جوانمردم، برای این است كه: در روز (جنگ احد) منادی از آسمان ندا در دارد «لا سیف الا ذوالفقار، و لا فتی الا علی» شمشیری نیست جز ذوالفقار، و جوانمردی نیست جز علی، پس علی برادر منست و من برادر علی علیه السلام هستم. [1] .
[ صفحه 365]
2- در حدیث دیگری نیز كه از حضرت صادق علیه السلام نقل شده است، آن حضرت كلمه ی (فتی) را به «مؤمن» تفسیر فرموده است.
محدث بحرانی، ذیل این آیه ی شریفه: (أم حسبت أن أصحاب الكهف و الرقیم كانوا من آیاتنا عجبا» كهف: 9، چنین می نویسد:
«سلیمان بن جعفر همدانی (نهدی خ) گفت: امام صادق علیه السلام بمن فرمود: ای سلیمان (فتی) چه كسی است؟ عرضه داشتم: قربانت گردم، كلمه ی (فتی) در نزد ما بمعنی جوان است، حضرت بمن فرمود: آیا ندانسته ای كه تمامی اصحاب كهف، پیر بودند ولی خداوند آنها را بوسیله ی ایمانشان «فتیه» (جوانمردان) نامیده است. ای سلیمان: كسی كه بخدا ایمان بیاورد، و متقی و پرهیزكار باشد جوانمرد است) [2] .
1- مرحوم صدوق - علیه الرحمه- در كتاب «معانی الاخبار» در حدیثی از امام صادق علیه السلام از پیغمبر اكرم صلی الله علیه و آله درباره ی كلمه ی «فتی» چنین می نویسد:
«یك نفر (اعرابی) نزد رسول خدا صلی الله علیه و آله آمد و پیغمبر اكرم صلی الله علیه و آله در حالی كه یك عباء رنگین (زبیا) پوشیده بود بطرف او بیرون آمد اعرابی با دیدن چنین پوشش زیبایی كه بنظر او مخصوص جوانان بحساب می آمد، عرضه داشت: (یا محمد لقد خرجت الی، كأنك فتی) یعنی: ای محمد صلی الله علیه و آله شما در حالی بطرف من آمدید كه گوئی یك انسان جوان تازه سن (و جوانمرد) هستید؟! فرمود: (نعم یا أعرابی أنا الفتی، ابن الفتی، اخ الفتی) بله، اعرابی، من خودم جوانمرد آزاده ام، پسر جوانمرد آزاده ام، و برادر جوانمرد آزاده ام.
عرضه داشت: یا محمد! اما اینكه خودتان (فتی) یعنی. جوانمرد و آزاده اید درست و صحیح است اما چگونه فرزند فتی و برادر (فتی) هستید؟! فرمود: آیا نشنیده ای قول خدای تعالی را كه می فرماید (قالوا سمعنا فتی یذكرهم یقال له ابراهیم انبیاء: 60، یعنی گفتند آزادمردی را شنیده ایم ابراهیم نام كه خدایان ما را ببدی یاد می كرد؟) من فرزند ابراهیم علیه السلام هستم، و ابراهیم جوانمرد بود، و اما اینكه گفتم من برادر جوانمردم، برای این است كه: در روز (جنگ احد) منادی از آسمان ندا در دارد «لا سیف الا ذوالفقار، و لا فتی الا علی» شمشیری نیست جز ذوالفقار، و جوانمردی نیست جز علی، پس علی برادر منست و من برادر علی علیه السلام هستم. [1] .
[ صفحه 365]
2- در حدیث دیگری نیز كه از حضرت صادق علیه السلام نقل شده است، آن حضرت كلمه ی (فتی) را به «مؤمن» تفسیر فرموده است.
محدث بحرانی، ذیل این آیه ی شریفه: (أم حسبت أن أصحاب الكهف و الرقیم كانوا من آیاتنا عجبا» كهف: 9، چنین می نویسد:
«سلیمان بن جعفر همدانی (نهدی خ) گفت: امام صادق علیه السلام بمن فرمود: ای سلیمان (فتی) چه كسی است؟ عرضه داشتم: قربانت گردم، كلمه ی (فتی) در نزد ما بمعنی جوان است، حضرت بمن فرمود: آیا ندانسته ای كه تمامی اصحاب كهف، پیر بودند ولی خداوند آنها را بوسیله ی ایمانشان «فتیه» (جوانمردان) نامیده است. ای سلیمان: كسی كه بخدا ایمان بیاورد، و متقی و پرهیزكار باشد جوانمرد است) [2] .
[1] معاني الاخبار، ص 118.
[2] تفسيرالبرهان، ج 2، ص 456.